Ogólne wymagania dotyczące montażu, dopuszczenia do użytkowania oraz eksploatacji wkładów kominkowych zawarte są w rozporządzeniach wydanych przez Ministra Infrastruktury [Rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 roku w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. nr 75, poz. 690 z późn. zm.)] oraz Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji [Rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 21 kwietnia 2006 roku w sprawie ochrony przeciwpożarowej budynków, innych obiektów budowlanych i terenów (Dz. U. nr 80, poz. 563)].
Więcej artykułów o podobnej tematyce znajdziesz w dziale: ABC kominka
Możliwość instalowania wkładów kominkowych została ograniczona jedynie do niskich budynków mieszkalnych. Zgodnie z § 132, ust. 3. rozporządzenia Ministra Infrastruktury, kominki opalane drewnem z otwartym paleniskiem lub zamkniętym wkładem kominkowym mogą być instalowane wyłącznie w budynkach jednorodzinnych, mieszkalnych w zabudowie zagrodowej i rekreacji indywidualnej oraz w niskich budynkach wielorodzinnych, w pomieszczeniach:
1) o kubaturze wynikającej ze wskaźnika 4 m3/kW nominalnej mocy cieplnej kominka, lecz nie mniejszej niż 30 m3,
2) spełniających wymagania dotyczące wentylacji, o których mowa w § 150, ust. 9 rozporządzenia,
3) posiadających przewody kominowe określone w § 140, ust. 1 i 2 oraz § 145, ust. 1 rozporządzenia,
4) w których możliwy jest dopływ powietrza do paleniska kominka w ilości co najmniej 10 m3/h na 1 kW nominalnej mocy cieplnej kominka – dla kominków o obudowie zamkniętej.
Jednocześnie przepisy techniczno-budowlane wskazują lokalizację paleniska oraz narzucają obowiązek zachowania odpowiednich odległości między poszczególnymi elementami układu grzewczego a palnymi elementami konstrukcji obiektu. Odległości uzależniono od materiału, z którego wykonany jest piec, a także od tego, czy materiały palne posiadają osłonę z tynku lub innego równorzędnego materiału, czy też takiej osłony nie posiadają. Zasadniczo wymagania sprowadzają się do zapewnienia swobodnego przepływu powietrza wokół elementów nagrzewających się podczas normalnej pracy pieca.
Również w przepisach przeciwpożarowych znajduje się obostrzenie co do stosowania materiałów palnych w pobliżu elementów instalacji, które nagrzewają się powyżej 100°C elementów instalacji. Zgodnie z § 4, ust. 8 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji zabronione jest przechowywanie materiałów palnych oraz stosowanie elementów wystroju i wyposażenia wnętrz z materiałów palnych w odległości mniejszej niż 0,5 m od urządzeń i instalacji, których powierzchnie zewnętrzne mogą nagrzewać się do temperatury przekraczającej 373,15 K (100°C).
Zgodnie z zapisami Polskiej Normy [PN-89/B-10425 Przewody dymowe, spalinowe i wentylacyjne murowane z cegły. Wymagania techniczne i badania przy odbiorze] po podłączeniu wkładu kominkowego do przewodu kominowego wymagane są badania wykonane przez mistrza kominiarskiego. Najważniejszymi badaniami są sprawdzenie szczelności, prawidłowości ciągu oraz drożności przewodu dymowego.
Konserwacja podłączenia wkładu kominkowego sprowadza się do wykonywania oceny stanu technicznego przewodów kominowych oraz usuwania zanieczyszczeń z tych przewodów. Ocenę stanu technicznego przewodów kominowych narzuca art. 62 ustawy Prawo budowlane[1][4]. Zgodnie z zapisami powyższego przepisu ocena stanu technicznego przewodów kominowych wymagana jest co najmniej raz w roku. Oceny takiej może dokonywać wyłącznie osoba posiadająca kwalifikacje w rzemiośle kominiarskim. Dodatkowo właściciel, zarządca lub użytkownik obiektu zobowiązany jest do usuwania zanieczyszczeń z przewodów dymowych oraz wentylacyjnych. Zgodnie z § 30 przywoływanego już rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji wymagane jest usuwanie zanieczyszczeń z przewodów dymowych co najmniej cztery razy w roku, a z przewodów wentylacyjnych co najmniej raz w roku. Usuwanie zanieczyszczeń z przewodów może wykonywać sam właściciel, zarządca lub użytkownik.
Wśród głównych nieprawidłowości w stosowaniu wkładów kominkowych można wymienić:
- nieszczelność układu odprowadzania dymu,
- zastosowanie niewłaściwych materiałów w konstrukcji układu grzewczego,
- niewłaściwą eksploatację układu grzewczego.
Niezachowanie szczelności układu odprowadzania dymu prowadzi do sytuacji, w której gazowe produkty spalania i rozkładu paliwa działają na palne elementy znajdujące się w pobliżu przewodów dymowych. Efektem tego działania jest zwęglenie i (lub) zapalenie się materiałów palnych. Występuje również zagrożenie zatrucia tlenkiem węgla, czyli czadem. Najczęściej spotykaną przyczyną takiego stanu rzeczy jest brak sprawdzenia szczelności całego układu przed dopuszczeniem do użytkowania, wymaganego Polską Normą (PN-89/B-10425).
Grzegorz Kotulek
