Kilkanaście lat temu płyta gipsowa i wełna mineralna były podstawowym materiałem używanym do budowy kominków, ponieważ były po prostu jedynymi dostępnymi materiałami, jakie można było przysposobić do celów kominkowych. Chociaż wełna mineralna ma napis „niepalna”, to jednak bardzo często używane do powiązania jej z folią aluminiową lepiszcze ogranicza temperaturę stosowania do 350°C. Pozornie to dużo, jednak każdy praktyk wie, że na zewnętrznej powierzchni kominkowego wkładu, przy tylnej ścianie lub na czopuchu, w części górnej są osiągane znacznie wyższe temperatury.
Więcej artykułów o podobnej tematyce znajdziesz w dziale: Porady kominkowe
Podobnie jest z płytami gipsowo-kartonowymi. Zakwalifikowanie ich jako „płyty ognioochronne” stwierdza jedynie, że w przypadku wyższej temperatury (ogień) płyta narażona na wysoką temperaturę wytrzyma określony czas. Jest to dłużej niż w standardowym produkcie, ale to wcale nie oznacza, że przegroda wykonana z takiego materiału nadaje się do stałego podgrzewania do kilkuset stopni Celsjusza. Jeśli chcemy uszczelnić powiązania płyty ogniochronnej z wełną mineralną, to używamy taśm klejących, tzw. wysokotemperaturowych. W ich przypadku znowu ta „wysoka temperatura” oznacza jakieś 250-300°C. Dużo, ale zbyt mało dla kominka wykonującego swoją pracę przez kilkaset dni w roku.
Nadchodzi też czas rozstania z wełnami i kartonowymi płytami do zastosowań kominkowych. Do budowy kominków i pieców powinny być dzisiaj stosowane wyłącznie specjalistyczne materiały zduńskie, które charakteryzuje wytrzymałość na temperaturę rzędu 700÷1200°C oraz przewidywalne zachowanie przy długotrwałym obciążaniu termicznym.
Witold Hawajski
