Największe ubytki formy zlokalizowane były w obrębie obramienia centralnej sceny figuralnej, brak oryginalnych portretów postaci stanowiących głowicę filarów flankujących otwór paleniska, rozległe ubytki w dekoracji geometrycznej podstawy kominka. Powojenne rekonstrukcje wykonane w miejscach największych ubytków mogły wpływać na zakłócenie odbioru estetycznego obiektu. Prace konserwatorskie obejmowały m.in. oczyszczenie, uzupełnienie ubytków i spoin oraz pokrycie specjalistyczną farbą.
Kominek został wykonany w latach 80. XIX wieku w rozbudowanej neorenesansowej formie. Ciemnobrązowe, miejscami wpadające w czerń szkliwo, stanowi tło dla bogatej ornamentalnej i figuralnej dekoracji osadzonej w większości w płycinach o jasnym, zielonym tle.
Źródło: Wojewódzki Urząd Ochrony Zabytków w Białymstoku
