Nasza kolejna wyprawa w celu inwentaryzacji pieców na terenie Warmii i Mazur wiodła do Jełmunia, dworu nad jeziorem o takiej samej nazwie. Wiąże się to poniekąd z przygotowaniem większego materiału na ten temat. Wcześniej, umówione na określoną godzinę z właścicielką dworu, wyjechałyśmy w niedzielny, słoneczny poranek w pełnym rynsztunku. Po niespełna 15 km przebytej drogi usłyszałyśmy jakiś brzęk pod podwoziem samochodu i szorowanie metalu po asfalcie. Ja już wiedziałam, co to oznacza! Wprawdzie samochód po wrześniowym przeglądzie powinien być w pełni sprawny, ale widocznie tego nie zauważono i rura wydechowa leżała na szosie. Musiałyśmy zawracać, ale przy wzmożonej kontroli drogowej przed dniem Wszystkich Świętych obawiałyśmy się jechać przez miasta z takim ryczącym autem, jak na torze wyścigowym i pobrzękującym metalem pod samochodem. Wybrałyśmy drogę okrężną, bocznymi drogami, ale i tak mijający nas przechodnie łapali się za głowę wskazując na coś pod samochodem!
Więcej ciekawych artykułów znajdziesz na stronie głównej KOMINKI.ORG.
Po powrocie do domu musiałam zmienić samochód, bo bardzo chciałyśmy tam dojechać, a nie miałyśmy numeru telefonu, aby zadzwonić i przełożyć wizytę, a umawiając nasz przyjazd kontaktowałyśmy się przez pocztę e-mail.
Trochę spóźnione, ale wreszcie dotarłyśmy na miejsce i widok dworu, jego położenie, otoczenie, oczarował nas już po wyjściu z samochodu. Kolejne wrażenia dopiero nas czekały w środku. Dwór, pochodzący z XIX w., przechodził podobne losy jak większość pałaców i dworów na tym terenie. Po opuszczeniu przez ostatnich właścicieli w 1944 roku, po wojnie został przejęty przez państwo i zagospodarowany na mieszkania pracownicze dla powstałego tu PGR-u. Po likwidacji Państwowych Gospodarstw Rolnych w 2000 roku, został wystawiony na sprzedaż i obecnie znajduje się w rękach prywatnych. Obecna jego świetność, sposób adaptacji i wyposażenie to zasługa nowej właścicielki, która z całym sercem od ponad 10 lat jest zaangażowana w prowadzenie nie tylko domu, ale także wielu spotkań z miłośnikami historii, literatury, sztuki, czy życia dworskiego. Choć zawodowo związana jest z gdańską uczelnią, to każdy wolny czas spędza we dworze, zapraszając na spotkania zaprzyjaźnione grono osób, aby porozmawiać na różne tematy bądź spotkać się z zaproszonymi gośćmi (artystami, literatami etc).*
Nas przede wszystkim interesowały piece i nim zdołałyśmy zdjąć wierzchnie okrycia, już głaskałyśmy, oglądałyśmy i kucałyśmy przy przepięknym piecu znajdującym się w sieni. Właśnie rozpalono w nim ogień i przyjemne ciepło rozchodziło się po całym wnętrzu dworu. Podjęte gościnnie przez właścicielkę aż rwałyśmy się, żeby obejrzeć pozostałych pięć egzemplarzy i kaflową kuchnię, poznać ich historię i zrobić fotki. Przemieszczałyśmy się stopniowo z salonu do jadalni, potem do biblioteki, do jadalni, czy do kameralnego saloniku, robiąc zdjęcia już nie tylko pieców, ale całych wnętrz utrzymanych w duchu secesji, urządzonych gustownie i ze smakiem.
Trudno nam było rozstawać się po tych kilku godzinach gościnnej wizyty, bo jechałyśmy zobaczyć piece, a po zapoznaniu się z właścicielką, stwierdziłyśmy, że w niej też płonie wielki ogień czynienia dobra i odtworzenia życia dworskiego w taki sposób, jak to dawniej bywało. Bo oprócz wspaniale wyposażonych wnętrz, organizacji życia kulturalnego, prowadzi także wyborną kuchnię, stosując naturalne produkty wyhodowane w dworskim ogrodzie, według starych receptur przekazanych jej przez wnuczkę dawnych mieszkańców dworu.
*Więcej informacji można znaleźć pod adresem: http://www.jelmundwor.pl/pl/zzycia.html .
